Μερικές σκέψεις για το τι σημαίνει το ναι και το όχι στο δημοψήφισμα

Μερικές σκέψεις για το τι σημαίνει το ναι και το όχι, ελπίζω νηφάλιες και ψύχραιμες από κάποιον που δεν έχει ψηφίσει λόγω απόστασης τα τελευταία χρόνια, και ούτε πρόσκειται πολιτικά σε κάποιο κόμμα.

Μπορούμε να συζητήσουμε διεξοδικά για το αν το δημοψήφισμα ήταν δόκιμη επιλογή, αν ήταν σωστός ή λάθος ο χρόνος διεξαγωγής του ή το ερώτημα όπως τέθηκε αλλά αυτό που επείγει τώρα είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τις μελλοντικές προεκτάσεις του ναι και του όχι.

Σε περίπτωση που υπερισχύσει το ΝΑΙ, αλλάζει η κυβέρνηση και πάμε σε κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης με ολίγον από ΝΔ, Ποτάμι και Πασοκ. Αυτή η κυβέρνηση θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα τους όποιους όρους ενός νέου σκληρότερου μνημονίου και θα είναι εξουσιοδοτημένη να το κάνει με βάση την πρόσφατη αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ στο δημοψήφισμα και με τη δικαιολογία της διαφύλαξης του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας. Παράλληλα, θα γίνουν κάποιες μεταρρυθμίσεις, πιθανότατα χωρίς καμιά πρόβλεψη για ελάφρυνση χρέους, αλλά χωρίς να πληγεί η οικονομική ελίτ που αυτά τα κόμματα υπηρετούν εδώ και χρόνια (βλέπε καναλάρχες, μεγαλοεργολάβοι κλπ). Ταυτόχρονα πάει περίπατο η λαϊκή εντολή υπό το βάρος ενός εκβιασμού μέσω οικονομικής ασφυξίας των τραπεζών. Στην περίπτωση αυτή οι τράπεζες θα ανοίξουν σύντομα μετά τη συμφωνία. Η Μέρκελ απο την πλευρά της έχει κάθε λόγο να ελπίζει σε αυτό το σενάριο ώστε να ξεφορτωθεί έναν άβολο συνομιλητή αλλά πρωτίστως για να καταστήσει σαφές στις υπόλοιπες χώρες οτι » Εφόσον ακόμα και οι εξαθλιωμένοι Έλληνες αποδοκίμασαν τον Τσίπρα και τις πολιτικές του, πραγματικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος από σκληρή λιτότητα και δημοσιονομική πειθαρχία». Το σενάριο αυτό προβλέπει ίσως και αποπομπή Τσίπρα και διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ήττα της αριστεράς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Σε περίπτωση που υπερισχύσει το ΟΧΙ θα έχουμε μια νέα απρόθυμη αλλά αναγκαία απο πλευράς Ευρώπης επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με ένα Τσίπρα ενισχυμένο μεν ως συνομιλητή ο οποίος όμως, δεδομένης της εξάντλησης και των δυο πλευρών (κυρίως της ελληνικής) αλλά και των δηλώσεών του για προθυμία εξεύρεσης λύσης, δεν θα τραβήξει πολύ το σκοινί στις διαπραγματεύσεις με σκοπό να βρεθεί άμεσα λύση και να αρθεί η οικονομική ασφυξία. Δυστυχώς ο Τσίπρας θα αναγκαστεί να δεχτεί σκληρό μνημόνιο. Στην περίπτωση αυτή η ΕΚΤ δεν θα έχει πλέον δικαιολογία να μην παρέχει ρευστότητα εφόσον ο Τσίπρας θα έχει συναινέσει σε νέο μνημόνιο και η χώρα θα βρίσκεται πια σε πρόγραμμα όπως προβλέπεται. Το μνημόνιο Τσίπρα πιστευω οτι θα είναι σκληρότερο από την προηγύμενη συμφωνία (το επιχείρημα των Ευρωπαίων θα είναι ότι τα capital controls επέφεραν πλήγμα στην οικονομία) και θα είναι παρόμοιο με  αυτό μιας κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης αλλά κατά τη γνώμη μου θα υπάρχουν μερικές διαφοροποιήσεις.  Η πρώτη θα είναι η προσπάθεια για πρόβλεψη για το χρέος, στη σκιά μάλιστα των πρόσφατων δηλώσεων του ΔΝΤ περί μη βιωσιμότητάς του. Εντούτοις δεν είναι καθόλου σίγουρο αν θα το πετύχει ειδικά με το χρόνο να πιέζει για συμφωνία. Η δεύτερη διαφοροποίηση, σημαντική, έχει να κάνει με την φορολόγηση και την σύγκρουση με τα  μεγάλα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ που λυμαίνεται τη χώρα δεκαετίες τώρα. Με ένα ΟΧΙ ανοίγει ο δρόμος για δίωξη όλων των βρόμικων πολιτικών και επιχειρηματιών διότι σε τελική, η Ευρώπη ενδιαφέρεται ως ένα βαθμό να προστατέψει κάποιες ελίτ μέσω των οποίων ελέγχει τη χώρα αλλά δεν νομίζω να παρέχει προστατευτική ομπρέλα σε όλους. Ταυτόχρονα με μια υπερίσχυση του ΟΧΙ, ο Τσίπρας θα έχει και μια ευκαιρία να κάνει μια εκκαθάριση στο εσωτερικό του κόμματος ώστε να απομακρύνει τις ακραίες αντιευρωπαϊκές φωνές και να μπορέσει να κυβερνήσει. Εν πολλοίς, το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος προδιαγράφει το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα.

Συνοπτικά:

ΝΑΙ

Πλεονεκτήματα:

• Το ερώτημα του δημοψηφίσματος στην παγκόσμια κοινή γνώμη έχει παρουσιαστεί ΝΑΙ ή ΌΧΙ στο ευρώ. Με ένα ναι η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας διασφαλίζεται στα μάτια όλων.
• Σίγουρη αποκατάσταση ρευστότητας στις τράπεζες

Μειονεκτήματα:

• Συνέχιση μνημονιακής πολιτικής, μάλλον πιο σκληρής προς τους ασθενέστερους.
• Εγκαθίδρυση δοτών κυβερνήσεων, αδυναμία έκφρασης της λαϊκής βούλησης
• Απουσία προοπτικής
• Απουσία πρόβλεψης για αναδιάρθρωση χρέους

————

ΟΧΙ

Πλεονεκτήματα:

• Ηθικό πλεονέκτημα, ο λαός αντέχει στους εκβιασμούς και επιβεβαιώνει την βούλησή του για χαλάρωση της λιτότητας.
• Πιθανότητα πρόβλεψης για ελάφρυνση χρέους.
• Σύγκρουση με εγχώριες διεφθαρμένες πολιτικοοικονομικές ελίτ.
• Μνημόνιο μεν αλλά κατά πάσα πιθανότητα πιο ήπιο προς τους ασθενέστερους

Μειονεκτήματα:

• Δεν είναι σίγουρο αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα προβεί σε μεταρρυθμίσεις μείωση κράτους και κάποιων αναγκαίων φιλελεύθερων πολιτικών.
• Απειρία στις διαπραγματεύσεις και εχθρικό κλίμα από πλευράς Ευρώπης που δίνει έδαφος για μελλοντική αδυναμία συνεννόησης.
• Ασάφεια τι θα γίνει με τις τράπεζες, θα αποκατασταθεί η ρευστότητα ή θα έχουμε ακραίο σενάριο για κούρεμα καταθέσεων εάν η ΕΚΤ δει ασυμφωνία, δηλ μη πρόγραμμα για την Ελλάδα και αφερεγγυότητα των ελλ. τραπεζών που σιγά σιγά ξεμένουν από ρευστότητα; Στην περίπτωση αυτή θα απαιτηθούν πίσω τα δάνεια του ELA και οι ελλ. τράπεζες θα πρέπει να κάνουν κούρεμα στις καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ. Για τις κάτω από 100.000 πιστεύω, χωρίς να είμαι νομικός, ότι χρειάζεται νόμος που αποκλείεται να περάσει από τη Βουλή.

Πιστεύω ότι και η Ευρώπη θα θέλει να κλείσει η πληγή και να κατέβουν οι τόνοι οπότε θα επέλθει συμφωνία με ή χωρίς Τσίπρα. Το κόστος ενός Grexit είναι πολύ μεγάλο για όλους. Απλά περιμένουν να δουν με ποιόν θα έχουν να διαπραγματευτούν. Προσωπικά πιστεύω πως η απουσία προοπτικής στην περίπτωση του ΝΑΙ με κάνει να κλίνω προς το ΟΧΙ αν και δεν έχω ακόμα αποφασίσει.

υ.γ. βλέποντας ποιοί λυσσάνε στα κανάλια για το ΝΑΙ (Αδωνις, Βορίδης, Λοβέρδοι, Σαμαράδες, Βενιζέλοι, Πρετεντέρηδες, Τρέμη κλπ) μου φαίνεται αδύνατο να συντάσσονται τα συμφέροντά τους με αυτά των απλών πολιτών.

Pensieri sulla crisi economica in Grecia

La situazione attuale della Grecia assomiglia a quella di un paziente (Grecia) e di un medico (Germania, FMI, BCE ) che per salvarlo gli chiedono di ipotecare la propria casa  e di tagliare i viveri ai propri figli. Tra l’altro la terapia proposta, ovvero finanziamenti e ulteriore indebitamento etc, non è mica detto che funzionerà. Intanto il primo memorandum votato circa un anno fa ha fallito mandando l’economia in ulteriore recessione mentre invece ciò che serve è lo sviluppo, gli investimenti. Se rendi la gente povera, chi comprerà i beni e i servizi per far muovere l’economia?  Ora, se il paziente rifiuta di prendere il farmaco gli dicono che morirà (io lo dubito). Se invece accetta, deve ipotecare tutto. Voi vi fidereste di un medico che per curarvi vi chiede queste condizioni? Sarebbe etico? Siamo o non siamo in una Europa Unita? O la finanza ha fatto diventare tutto un gruppo di sciacalli?

I Paesi del sud Europa (detti anche PIGS) sono proprio quelli ad aver contribuito alla crescita della Germania comprando le loro macchine e i loro prodotti. Ora quelli sono in crescita e noi in deficit. E ci puniscono per quello. Vogliono abbassare il livello di vita e gli stipendi per poter comprare tutto a basso costo e poi investire come se fossero nel Bangladesh. Certo, i nostri politici sono dei corrotti, ma il governo tedesco sapeva benissimo tutto sulle mazzette che provenivano dalle multinazionali tedesche come la Siemens per aggiudicarsi dei grandi appalti, ovviamente sovrastimati, per le Olimpiadi ad Atene. Però chiudevano un’occhio perché li faceva comodo, era tutto profitto per loro (e debiti per noi). E ora ci accusano di un debito in cui hanno contribuito anche loro. Per non parlare di carri armati e armi che ci costringono di comprare nonostante in crisi. E’ vero che i nostri Paesi devono in qualche maniera risanare le proprie economie ma nessuno ha diritto di offendere la dignità di popoli fieri e con una storia importante come la Grecia e l’Italia. Se non ci fossimo noi,loro sarebbero ancora dei barbari…forse lo sono ancora! Oppure, come ci insegna la saggezza popolare,il lupo perde il pelo ma non il vizio. Alla fine sono passati solo 70 anni.

Οι ιταλοί επιχειρηματίες αγοράζουν ιταλικά ομόλογα

Τις τελευταίες μέρες, με το ιταλικό σπρέντ να έχει πάρει την ανηφόρα, αυξάνεται η ζήτηση για ιταλικά κρατικά ομόλογα απο μεγάλη μερίδα των ιταλών επιχειρηματιών που βλέπουν σε αυτό όχι μόνο ένα τρόπο να βγαλουν χρήματα αλλά και να βοηθήσουν οι ίδιοι το κράτος τους. Πριν η Ελλάδα τρέξει στις αγορές και στο ΔΝΤ, πριν απωλέσει την εθνική της κυριαρχία εγκλωβίζοντας όλο το πολιτικό σύστημα στις διαθέσεις των τεχνοκρατών Βρυξελλών και ΔΝΤ, έκανε μήπως μια ανάλογη κίνηση; Πολλοί έλληνες του εξωτερικού, πλούσιοι και πετυχημένοι εφοπλιστές ίσως θα ήταν πρόθυμοι να συμβάλουν στην εξεύρεση ρευστότητας αγοράζοντας ελληνικά ομόλογα. Γιατί η απερχόμενη κυβέρνηση της ΝΔ το 2009 και η επόμενη του ΠΑΣΟΚ δεν εξάντλησαν κάθε δυνατότητα χρηματοδότησης απο έλληνες επιχειρηματίες εντός και εκτός ελλάδας παρά έσυραν τη χώρα στα δίχτυα διεθνών τοκογλύφων; Πού πίστευαν οι κυβερνήσεις οτι θα φορτώνονταν τα βάρη αν όχι στις πλάτες των πολιτών που τους ψήφισαν και μάλιστα χωρίς οι πολιτικοί να έχουν δυνατότητα να επέμβουν εφόσον έχει ψηφιστεί το κατάπτυστο μηνμόνιο; Ποιές εγγυήσεις έλαβαν οτι δεν θα πειραχτούν Υγεία, Περίθαλψη, Παιδεία και άλλες βασικές προϋποθέσεις για να μη διαλυθεί ο κοινωνικός ιστός της χώρας; Τις τελευταίες μέρες το σκηνικό της Ελλάδας προ μνημονίου επαναλαμβάνεται στην Ιταλία. Με το ΔΝΤ προ των πυλών, οι ιταλοί επιχειρηματίες έχοντας δει το κακό προηγούμενο της Ελλάδας και τα παιχνίδια των αγορών αντιδρούν.

Ακολουθεί, μεταφρασμένο απο εμένα, ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Corriere del Veneto το οποίο δείχνει πώς απαντάνε οι ιταλοί επιχειρηματίες στο αυξανόμενο σπρέντ.

Φαινόμενο «Ντόμινο» των ιταλικών ομολόγων στο Βένετο

«Ας τα αγοράσουμε εμείς για να σώσουμε την Ιταλία».

Η πρόταση ενός επιχειρηματία, έγινε θερμά αποδεκτή απο συναδέλφους του διαφόρων κλάδων. Σημειώθηκε «έκρηξη» ζήτησης απο γνωστούς επιειρηματίες του Βένετο όπως Riello, Zonin αλλά και οργανισμούς όπως αυτός του τουρισμού, Confturismo.

Βενετία: Κι’ αν αγοράζαμε εμείς οι ιταλοί τα ιταλικά ομόλογα για να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης στην οικονομία μας;

Η πρόταση ενός διευθυντή τραπέζης της Τοσκάνης Τζουλιάνο Μελάνι που δημοσιευτηκε στην εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας Corriere della Sera χαίρει ευρείας αποδοχής μεταξύ των επιχειρηματιών του Βένετο (σ.τ.μ. οι νομοί  Βένετο και Λομβαρδία είναι οι πιο βιομηχανοποιημένες περιοχές της Ιταλίας, η καρδιά της παραγωγής και ουσιαστικά πρόκειται για τις ατμομηχανές της ιταλικής οικονομίας).

Υπάρχουν βέβαια και οι φωνές που υποστηρίζουν οτι πριν επενδύσουν στο ιταλικό χρέος θέλουν να δουν δείγματα σωστής διοίκησης και προτιμούν να ρίξουν το χρήμα στις επιχειρήσεις τους. Πολλοί όμως, δείχνουν να εμπιστεύονται την πρωτοβουλία όπως ο πολιτικός Bepi Covre (ένας «αιρετικός» της Λέγκας του Βορρά), (σ.τ.μ. η Λέγκα του Βορρά προωθεί το ομοσπονδιακό μοντέλο διοίκησης και δείχνει σκεπτικισμό στην κεντρική ιταλική διοίκηση της Ρώμης την οποία κατηγορεί οτι διασπαθίζει το χρήμα του πλούσιου βορρά σκορπώντας το στον αντιπαραγωγικό νότο και στη Μαφία) ο οποίος επένδυσε 20.000 ευρώ σε ιταλικά ομόλογα πολυετούς διάρκειας και προσπαθεί να διαδώσει την ιδέα σε άλλους επιχειρηματίες επενδυτές όπως ο Παντοβάνος βιομήχανος Mario Carraro που δήλωσε οτι η πρωτοβουλία έχει θετικό αποτέλεσμα κυρίως σε ψυχολογικό επίπεδο.

Η πρωτοβουλία υποστηρίζεται και απο την εφημερίδα online www.ilnordesteuropa. eu που χαιρετίζει θέση του πολιτικού της Λέγκας του Βορρά Bepi Covre και αποδεικνύει οτι η Λέγκα του Βορρά πιστεύει στο μέλλον της ενωμένης Ιταλίας. Ο Bepi Covre δήλωσε: « όποιος ονειρεύεται την Παντάνια (σ.τ.μ. Ανεξάρτητο κράτος στο βορρά της ιταλίας, επιθυμία της Λέγκας) μπορεί να το κάνει. Εγώ βοηθάω την Ιταλία. Είναι καιρός να τελειώνουμε με τον εφιάλτη του spread σε σχέση με τα γερμανικά ομόλογα. Ακόμα και ο  κυβερνήτης του Βένετο, πολιτικός της Λέγκας του Βορρά Luca Zaia, χαιρετίζει την ιδέα « Καλοδεχούμενη η ιδέα να αγοράσουμε εμείς τα ιταλικά ομόλογα». Πολλοί επιχειρηματίες, όπως ο Covre, υποστηρίζουν οτι η διαφορά απόδοσης μεταξύ των ιταλικών ομολόγων και των γερμανικών είναι τεχνητά φουσκωμένη και επίτηδες κατασκευασμένη απο τις αγορές: «Eίμαστε καταδικασμένοι να πληρώνουμε μεγάλυτερο επιτόκιο απο τη Γερμανία για να δανειζόμαστε απο τις αγορές γιατί θεωρούμαστε αδίκως αναξιόπιστοι». Πολλοί χρεώνουν αυτή την αναξιοπιστία στην κυβέρνση Μπερλουσκόνι. Άλλοι όμως επιχειρηματίε και βιομήχανοι δε φοβούνται χρεοκοπία της Ιταλίας και γι’αυτό αγοράζουν τα κρατικά ομόλογα συνδυάζοντας έτσι τον «οικονομικό» πατριωτισμό με το προσωπικό όφελος. Το υπογραμίζει και ο πρόεδρος του εμπορικού επιλελητηρίου του Τρεβίζο, Νικόλα Τονιάνα: «καμία νόμιμη επιχειρηματική δραστηριότητα δεν σου δίνει καθαρό επιτόκιο 5,06% όπως αυτά τα ομόλογα».

Στο ίδιο μοτίβο και ο πρόεδρος της ένωσης βιομηχάνων του Τρεβίζο Αλεσάντρο Βαρντανέγκα:  «Αγορά ιταλικών ομολόγων; Το έκανα πριν λίγες μέρες». Ο Βαρντανέγκα πιστεύει στις δυνατότητες της Ιταλίας αν και υπογραμμίζει « ήταν προσωπική μου επιλογή, δεν είμαι σύμβουλος  οικονομικών επενδύσεων οπότε δεν δίνω συμβουλές στους άλλους επιχειρηματίες για το πώς να διαχειρίζονται τα λεφτά τους». Επίσσης, ο ιταλός υπουργός Welfare Μαουρίτσιο Σακόνι χαρακτηρίζει «καλή ιδέα» την επένδυση σε ιταλικά ομόλογα. Εντούτοις, άλλοι επιχερηματίες, όπως ο Λουτσιάνο Μπίανκο και ο Μάριο Καρράρο είναι αντίθετοι στην ιδέα και τη χαρακτηρίζουν ανώφελη επένδυση ενώ προτιμούν να ρίξουν τα χρήματά τους στις επιχειρήσεις τους για να αντιμετωπίσουν τον διεθνή ανταγωνισμό. Το ίδιο υποστηρίζει και η επιχειρηματίας απο τη Βερόνα Μαρίνα Σαλαμόν που υπογραμμίζει οτι οι καταθέτες μπορούν να έχουν μεγάλες αποδόσεις 4,25% τοποθετώντας τα χρήματά τους σε online καταθετικούς λογαριασμούς με ελκυστικά επιτόκια.

Ο Αλμπέρτο Μπαμπάν, νυν πρόεδρος των μικροβιοτεχνών του Βένετο λέει «Συμφωνούμε να κινηθούμε σαν επιχειρηματίες προς αυτή την κατεύθυνση (ιταλικά ομόλογα) αλλά οι κυβερνώντες  πρέπει να μας δώσουν εγγυήσεις». Το ίδιο υποστηρίζει και ο πρώην πρόεδρος Λούκα Τσέλο «πρέπει πρώτα εμείς να πιστέψουμε στο κράτος μας». Ο Αντρέα Ριέλο, πρώην τοπικός πρόεδρος της Riello Sistemi και υποψήφιος για πρόεδρος της Riello για όλη την ιταλία λέει «Θετικό, βήμα. Θα επενδύσουμε έτσι τη ρευστότητά μας». Άλλοι υπογραμίζουν οτι είναι θετικό βήμα υπο τον όρο να  υπάρξει πολιτική σταθερότητα και αξιοπιστία. Η επιχειρηματίας Λάουρα Μπουόρο τονίζει οτι « Εμείς θέλουμε να πιστέψουμε στην ιταλία αλλά πρώτα οι πολιτικοί θα πρέπει να δώσουν το παράδειγμα». Τέλος, ο Μάρκο Μικιέλι, πρόεδρος του συνδέσμου επιχειρηματιών τουρισμού και σύμβουλος της Τράπεζας αποταμίευσης της Βενετίας υποστηρίζει οτι «πρόκειται για ένα δείγμα του οτι οι ιταλοί μπορούν να σώσουν την πατρίδα τους ανεξάρτητα απο τους πολιτικούς»

Άρθρο στα ιταλικά εδώ

«Ο άνθρωπος είναι απο ατσάλι, το τανκ είναι μόνο ένα κομμάτι σίδερο»

Διαβάζοντας ειδήσεις σε διάφορες ιστοσελίδες, έπεσα πάνω σε αυτή την είδηση: Ηλικιωμένοι Ιάπωνες προσφέρονται να καθαρίσουν τη Φουκουσίμα! Συνοπτικά, οι ηλικιωμένοι ιάπωνες προσφέρονται να φάνε αυτοί τη ραδιενέργεια παρά οι νέοι που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Μου ήρθε στο μυαλό μια φράση που είχα δει σε μια ταινία. Η ταινία λέγεται Lebanon και η φράση ήταν χαραγμένη στο εσωτερικό ενος άρματος μάχης: «Ο άνθρωπος είναι απο ατσάλι, το τανκ είναι μόνο ένα κομμάτι σίδερο».

Ας τα βλέπουν οι δικοί μας χοντρόπετσοι πολιτικάντηδες για να καταλάβουν -ίσως- τι σημαίνει αγάπη για το λαό και κυρίως για τη νέα γενιά. Τ’ακούτε χοντρόπετσοι βολεμένοι;

Yara

Una frase criptica nascosta in una pagina di Wikipedia. Uno scherzo di cattivo gusto o una pista da seguire ?

 

Oggi ho letto una notizia abbastanza strana. Un navigatore del web mentre cercava informazioni sul nome della sua figlia Vesna è capitato sulla pagina wikipedia del film «Vesna Va Veloce«. Le coincidenze non mancano di certo, la più strana delle quali riguarda l’origine dei nomi Vesna (croato) e Yara (azteco) il cui significato è per entrambi «primavera».  Il lettore si era accorto di una serie di strani refusi. Nel testo c’erano delle parole apparentemente fuori contesto.

Mettendo in ordine i refusi si ottiene:

so dove
si
trova
il
corpo
yara

contattate
il numero

3
4
5
60
70
820

La pagina di wikipedia ora è stata editata (ma posto lo screenshot preso dalla cache di Bing (quella di google è già stata ripulita)

La pagina prima dell’editing era questa: http://img545.imageshack.us/img545/8053/wikipediaz.jpg

Probabilmente è la solita trovata di qualche genio in cerca di notorietà ma a me qualche brivido è venuto…

Ora, l’autore può aver tirato a indovinare, ma come sapeva del “corpo” 17 giorni prima del ritrovamento?

Se si tratta di uno scherzo ai danni di qualcuno spero che l’autore sia preso a calci nei denti con violenza…

Για τα παιδιά της ομάδας ΔΙ.ΑΣ

Τον Δεκέμβριο του 2008 κάποιοι θεώρησαν ότι θα έπρεπε να καεί η Αθήνα εξαιτίας του άδικου θανάτου ενός παιδιού 15 χρονών από σφαίρα αστυνομικού. Ο αστυνομικός συνελήφθη,  δικάστηκε και καταδικάστηκε. Η Αθήνα πάντως κάηκε προκαταβολικά. Χτες είχαμε τον επίσης άδικο θάνατο 2 παιδιών 22 και 23 χρόνων, αστυνομικών της ομάδας ΔΙ.ΑΣ.  την ώρα του καθήκοντος από σφαίρες εγκληματιών. Δε βγήκε όμως κανείς να κάψει και να καταστρέψει ως ένδειξη «οργής » για το γεγονός. Αναρωτιέμαι γιατί…Η ζωή τους είχε μικρότερη αξία από του Γρηγορόπουλου; Η υπεράσπιση της κοινωνίας από εγκληματίες δεν είναι πράξη αρκετά ευγενής; Δεν παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα κάθε μέρα για μάς δεδομένου του ότι στην Αθήνα υπάρχουν πια περισσότερα όπλα από την Καμπούλ ; Κι’όλα αυτά για 1000 ευρώ το μήνα όταν το χρήμα ρέει άφθονο προς τις απανταχού offshore πολιτικών, τις ΜΚΟ ημετέρων, για τα νεοκλασικά απέναντι από την Ακρόπολη κλπ κλπ… Προς τι λοιπόν η επιλεκτική ευαισθησία κάποιων ψευτοαριστερών και δήθεν επαναστατών που με τόση προθυμία ρήμαζαν τα πάντα πριν 2 χρόνια ενώ τώρα απλά.. «θλιβονται» (;;) για το γεγονός.

Θα ήταν ενδιαφέρον να ρωτήσουμε τον απλό πολίτη του κέντρου της Αθήνας τι φοβάται περισσότερο: την πιθανότητα να του επιτεθεί ένας ψυχολογικά ασταθής αστυνομικός ή να του επιτεθούν λαθρομετανάστες όταν περνάει από κάποιο δρόμο του κέντρου; Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να ρωτήσουμε ένα βενζινοπώλη τι φοβάται περισσότερο: την πιθανότητα να του επιτεθεί ένας ψυχολογικά ασταθής αστυνομικός ή να τον ληστέψει κάποια σπείρα κακοποιών το βράδυ στο πρατήριό του. Νομίζω ότι οι απαντήσεις είναι προφανείς!

Ποιοί είναι αυτοί λοιπόν που συστηματικά παραμορφώνουν την έννοια του καλού και του κακού, στοχοποιώντας θεσμούς που, παρά τα όσα σάπια μήλα, θα πρέπει να υπερασπίζονται από το κοινωνικό σύνολο; Ο Κορκονέας είχε όνομα και επίθετο γι’αυτό και πιάστηκε και καταδικάστηκε. Θα καταλάβαινα να γίνουν επεισόδια εάν αθωωνόταν αλλά καταδικάστηκε. Όμως τα επεισόδια έγιναν ούτως ή άλλως λες και κάποιοι περίμεναν την ευκαιρία χωρίς να περιμένουν την όποια απόφαση Δικαστηρίου.

Τα παιδιά χτες σκοτώθηκαν από το κοινό έγκλημα ( ή την τρομοκρατία) που αναγκάζουν όλους μας καθημερινά να ζούμε υπό το καθεστώς φόβου. Σε τελική ανάλυση ο Κορκονέας δεν είναι ο κανόνας στην ΕΛ.ΑΣ ενώ η καθημερινή εγκληματικότητα τείνει να γίνει κανόνας στην Αθήνα.  Κι όμως για τον Αλέξη έκαιγαν επί μέρες την Αθήνα. Για τα δυο παιδιά που χάθηκαν ενάντια σε εγκληματίες που είχαν μόλις διαπράξει ληστεία, ξύλινα λόγια. Αλλά ξέχασα, οι αστυνομικοί δεν είναι άνθρωποι με ανάγκες, όνειρα και οικογένεια σαν κι εμάς, είναι …«μπάτσοι» σωστά; Αμέτρητη υποκρισία και ντροπή!

Συστηματική Σκληροδερμία

Στη Γερμανία έχουμε παραίτηση του υπουργού άμυνας επειδή…του βρήκαν οτι αντέγραψε στη διδακτορική διατριβή του!!!

Γερμανία: Παραιτείται ο υπ. Άμυνας Καρλ Τέοντορ τσου Γκούτεμπεργκ

Στην Ελλάδα με όλα τα σκάνδαλα, τις offshore,τα Βατοπέδια τις μίζες, τα υποβρύχια, τα Νεοκλασικά απέναντι απο την Ακρόπολή κλπ κλπ ακόμα να παραιτηθεί κάποιος..Μάλλον οι πολιτικοί μας πάσχουν απο μια σπάνια ασθένεια, τη συστηματική  σκληροδερμία!..ή… για να το πω αλλιώς ΧΟΝΤΡΟΠΕΤΣΟΙ !!

Ο ελέφαντας λαός δεν είναι και τόσο αθώος…

Διάβασα σε ένα άλλο ιστολόγιο την εξής ανάρτηση:  Τι θα γίνει όταν ο ελέφαντας λαός αντιληφθεί…

Η ένσταση που έχω είναι στη χρησιμοποίηση του όρου λαός γενικότερα και θεωρώντας οτι ο λαός έχει πάντα περίπου το ακαταλόγιστο. Να μη ξεχνάμε  οτι ο «ελέφαντας λαός» δεν είναι τόσο αθώος πάντα. Πόσοι συμπολίτες μας δεν είχαν συναλλαγές με τα λαμόγια που σωστά καταγγέλλει η ανάρτηση;  Αν θεωρήσουμε μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας αποτελούμενη από 10 ανθρώπους, ο πιο καπάτσος και αδίστακτος θα γίνει το λαμόγιο με το οποίο συναλλάσσονται οι 4 ας πούμε για να βολευτούν σε βάρος των υπόλοιπων 5. Αρα δεν αρκεί να μιλάμε  γενικά για «λαό» αλλά για τα υγιή στρώματα του λαού, αυτά που συνειδητά δεν συμμετέχουν στο φαγοπότι. Υπάρχουν τα λαμόγια, υπάρχουν οι βολεμένοι, υπάρχουν οι wanabee βολεμένοι (που ήθελαν αλλά δεν τους έκατσε) και κάπου στο τέλος υπάρχουν αυτοί που βλέπουν τι γίνεται, αηδιάζουν, και απλά δε συμμετέχουν στο πλιάτσικο. Μόνο από αυτούς υπάρχει ελπίδα. Πόσοι πολιτικοί δεν υπόσχονται ρουσφέτια γιατί ξέρουν οτι αλλιώς δεν βγαίνουν; Και πόσοι απο εμάς δεν έχουν ψηφίσει το τάδε κόμμα λόγω υπόσχεσης για τακτοποίηση όταν και αν βγει; Επομένως, όπως και στο εμπόριο, προσφορά υπάρχει όπου υπάρχει και ζήτηση. Τόσο απλά.

Η ελληνική κοινωνία είναι διαβρωμένη σε μεγάλο βαθμό από τις χρόνιες ασθένειες της φυλής: τεμπελιά, κουτοπονηριά κλπ κατάλοιπα μιας νοοτροπίας που διαμορφώθηκε στην τουρκοκρατία. Θεωρείσαι πετυχημένος αν καταφέρεις και πλουτίσεις εύκολα και χωρίς κόπο, ανεξάρτητα από το αν στη συνταγή υπάρχει παρανομία ή κοινωνική αδικία. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ο καταφερτζής δεν απομονώνεται ούτε απαξιώνεται ηθικά αλλά αντίθετα δέχεται το θαυμασμό των γύρω του και ίσως μια καλή νύφη (που πάει να πιάσει την καλή στα ίδια πρότυπα) με την παρότρυνση της μαμάς. Το γερμανικό μένος εναντίον μας οφείλεται στο ότι η πλειοψηφία των πολιτών στους λαούς αυτούς έχει συνηθίσει την τυπικότητα και τη μεθοδικότητα και απλά είναι αλλεργικοί στο «άρπα κόλα», στο περίπου και στο «έλα μωρέ». Δεν είναι θέμα ανθελληνικότητας ως έκφραση ρατσισμού αλλά απέχθεια προς την νοοτροπία της ανοργανωσιάς και της προχειρότητας από όπου και αν προέρχεται αυτή (εν προκειμένω από τους έλληνες) ειδικά τώρα που οι οικονομίες είναι ενωμένες και ο ένας τραβάει κάτω τον άλλον. Το αν είναι βιώσιμο το οικοδόμημα του ευρώ από τη στιγμή που υπάρχει τέτοιο χάσμα όχι μόνο νοοτροπίας αλλά και συμφερόντων μεταξύ των κρατών είναι μεγάλο θέμα. Το σίγουρο είναι ότι η Ελλάδα έτσι όπως έχουμε μάθει δεν προχωράει. Σίγουρα κρύβονται και οικονιμικά συμφέροντα, στόχος είναι και το ευρώ, αλλά γιατί διάλεξαν την Ελλάδα;  Η απάντηση είναι γιατί οι χρόνιες παθογένειές της την κατέστησαν τον πιο αδύναμο κρίκο και για αυτό φταίμε εμείς και όχι οι ξένες δυνάμεις! Μόνο από τα σχολεία μπορεί να αλλάξει κάτι, μόνο με αλλαγή νοοτροπίας στη νέα γενιά, ανεξάρτητη ενημέρωση και ομοψυχία…και όχι από αυτούς που δυστυχώς ολημερίς ασχολούνται με πορνίδια τύπου Τζούλια.

Από τον Όθωνα στον Ρεχάγκελ

ΦΤΑΙΝΕ οι Γερμανοί. Φταίνε, όχι γιατί αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι αντλούν από τον φτωχό Νότο ένα σημαντικό μέρος της δικής τους ευημερίας. Ούτε επειδή ατέγκτως περιφρονούν τον ενδεή τους εταίρο, κινημένοι από την φαντασίωση μιας τάχα άτρωτης αυτάρκειας.

Φταίνε γιατί κάποτε υπήρξαν ρομαντικοί… Και οι ρομαντικοί Γερμανοί του 19ου αιώνα έκαναν τους Έλληνες αυτό που είναι. Αυτοί- περισσότερο κι από τους φιλέλληνες της Αγγλίας του Βύρωνα- έπλασαν ως πνευματική τους πατρίδα μια Ελλάδα του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού. Και εξήγαγαν (πάντα εξάγουν οι Γερμανοί!) μια εξιδανικευμένη εικόνα του Έλληνα στους ίδιους τους Έλληνες. Τους υπέβαλαν την ιδέα ότι ήταν οι νόμιμοι κληρονόμοι ενός μεγαλείου και ταυτόχρονα όμηροι του οθωμανικού σκότους. Κι έτσι κατάφεραν να ενσπείρουν τη διπολική διαταραχή που ταλαιπωρεί μέχρι σήμερα τον ψυχισμό του έθνους: από τη μια τιτουλάριοι ευγενούς καταγωγής. Από την άλλη αιώνια θύματα μιας κάποιας συνωμοσίας.

Περίπου έτσι περιγράφει την καλλιέργεια της εθνικής μας ταυτότητας ο Jens Jessen, αρθρογράφος της εφημερίδας «Die Ζeit». «Όπως τα hedge funds», γράφει, «που τώρα τζογάρουν με την πιστoληπτική ικανότητα της Ελλάδας, ομοίως και οι Γερμανοί πάντοτε τζόγαραν με την ταυτότητα των Ελλήνων: πότε υπέρ και πότε κατά της ταύτισής τους με τους αρχαίους».

Φταίει, λοιπόν, ο ρομαντισμός των Γερμανών για το εκκρεμές μεταξύ μεγαλοϊδεατισμού και αυτολύπησης που ζαλίζει διαχρονικά τους Έλληνες. Φταίει ο πρίγκιπας Οtto Friedrich Ludwig von Wittelsbach που μετέφερε την πρωτεύουσα του νεογέννητου βασιλείου από το ταπεινό Ναύπλιο στις ευκλεείς Αθήνες. Φταίει κι ο άλλος Ότο, ο Ρεχάγκελ, που μας έδωσε το ποδοσφαιρικό άλλοθι για να κομπάζουμε για τα επιτεύγματα της ευζωνικής τεστοστερόνης.

Είναι βαριά η ζάλη του τσολιά. Και φαίνεται στον τρόπο που υποφέρουμε τις πρώτες ημέρες της δυσκολότερης δοκιμασίας στη σύγχρονη ιστορία μας. Τώρα που η Μέρκελ μουλαρώνει και οι άρπαγες των αγορών διαγράφουν κύκλους πάνω από τα κεφάλια μας, τώρα που «διεθνοποιήσαμε το πρόβλημά μας», σκηνοθετούμε πάλι την κρίση ως θρίλερ που εκτυλίσσεται αλλού, ερήμην και εις βάρος μας. Τώρα είμαστε έτοιμοι πάλι να αγνοήσουμε ότι το πρώτο που χρειαζόμαστε είναι να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας.

Του Μιχάλη Τσιντσίνη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 18 Μαρτίου 2010 – ΤΑ ΝΕΑ

Τι θα πρέπει να γίνει για να μπουν οι βάσεις για μια καινούργια Ελλάδα

Σε πρόσφατη παρουσίαση, η Μιράντα Ξαφά είπε ότι στην Ιρλανδία το τραπεζικό σύστημα χαντάκωσε τα δημοσιονομικά της Ιρλανδίας ενώ στην Ελλάδα, το δημοσιονομικό πρόβλημα έχει χαντακώσει τις τράπεζες.

Για όσους δεν κατάλαβαν, αυτό σημαίνει το εξής. Δεν είναι το μοντέλο ανάπτυξης της Ιρλανδίας που προκάλεσε την κρίση, αλλά το πολύ μεγάλο ρίσκο που πήραν οι τράπεζες.  Στην Ελλάδα όμως, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, φταίει κατά βάση το μοντέλο λειτουργίας του κράτους και όχι οι τράπεζες. Ουσιαστικά δηλαδή, το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι το ίδιο το σύστημα.

Στο ερώτημα λοιπόν του τι θα πρέπει να κάνουμε για να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα, η απάντηση είναι θα πρέπει να αλλάξει το σύστημα. Αν δηλαδή οι αλλαγές θα είναι προς την κατεύθυνση του απλά να αλλάξουμε μερικούς νόμους, χωρίς να αλλάξουμε τους θεσμούς, τότε οι αλλαγές δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Παράδειγμα: Το να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα είναι απλά ένα μέτρο και όχι μια θεσμική αλλαγή. Ναι μεν ανοίγοντας τα κλειστά επαγγέλματα θα δούμε ορισμένα ευεργετικά αποτελέσματα, αλλά όχι αυτά που φανταζόμαστε. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων θα επιφέρει μερικές μονάδες αύξηση της παραγωγικότητας και μείωση σε ορισμένες τιμές στους τελικούς καταναλωτές, αλλά δεν θα ενθαρρύνει το επιχειρηματικό ρίσκο και δεν θα αποδώσει σε επενδύσεις. Για να γίνει αυτά θα πρέπει να γίνουν θεσμικές αλλαγές που αλλάζουν τον τρόπο λειτουργίας και τον τρόπο σκέψης. Ως εκ τούτου, οι προτάσεις που θα διαβάστε πιο κάτω έχουν να κάνουν με ριζικές αλλαγές στο πως λειτουργούμε και όχι απλά  μικρές παρεμβάσεις στο υπάρχων σύστημα. Επίσης, αυτά δεν παρά ένα μικρό μέρος αυτών που πρέπει να γίνουν, αλλά κατά την άποψη μου, είναι οι βασικές κατευθύνσεις για να δούμε μόνιμες αλλαγές.

Ένα από τα προβλήματα που έχουμε ως χώρα είναι ότι δεν ξέρουμε τι θα πρέπει να κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα. Ο λόγος για αυτό είναι διότι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις (οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι και η κυβέρνηση) , είναι οι λιγότεροι άξιοι. Ο λόγος για αυτό είναι διότι η εκλογή τους είναι προϊόν μη αξιοκρατικής εκλογικής διαδικασίας. Ο λόγος για αυτό είναι διότι απλά δεν έχουμε δημοκρατία, αλλά ένα σύστημα φεουδαρχίας με κληρονομικό δικαίωμα. Άρα προτού μιλήσουμε για το οτιδήποτε, θα πρέπει να αλλάξει το πολιτικό οργανόγραμμα της χώρας μας με σκοπό να εκδημοκρατίσουμε. Παρακαλώ διαβάστε: Εισαγωγή στο γιατί δεν έχουμε δημοκρατία

Το δεύτερο που θα πρέπει να γίνει είναι ότι θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί του δημοσίου τομέα έτσι ώστε να είναι χαμηλότεροι από τον ιδιωτικό τομέα. Όσο οι μισθοί του δημοσίου είναι υψηλότεροι, τόσο ο μέσος Έλληνας δεν θα παίρνει ρίσκο και δεν θα λειτουργούν οι φυσικοί νόμοι του risk reward ratio. Μεγάλο ρίσκο – μεγάλο κέρδος, μικρό ρίσκο – μικρό κέρδος και καθόλου ρίσκο – καθόλου κέρδος.

Το τρίτο πράγμα που θα πρέπει να γίνει είναι ότι θα πρέπει να ανοίξει το ασφαλιστικό. Δεν μπορώ να δώσω αρκετή έμφαση στο ότι το ασφαλιστικό είναι με διαφορά το μεγαλύτερο  πρόβλημα που έχει η Ελλάδα. Περί τα 17 δις ξόδεψε το Ελληνικό κράτος για συντάξεις το 2009. Αυτό το κονδύλι δεν θα έπρεπε να υπάρχει καν στον προϋπολογισμό. Η λεγόμενη τριμερή χρηματοδότηση δεν είναι τίποτα άλλο από έναν εξαντλητικό φόρο που έχει επιβληθεί στο σύνολο του Ελληνικού λαού (και ειδικά στην πραγματική οικονομία)  για να μπορεί η αριστοκρατία του δημοσίου και τα παρακλάδια αυτού (πχ ΕΡΤ, στρατιωτικοί και ειδικά οι δικαστικοί) να παίρνει υπέρογκες συντάξεις. Επίσης θα πρέπει να μπουν οι βάσεις για να μεταπηδήσουμε σε ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα για να μην έχουν προβλήματα οι επόμενες γενεές αλλά και η Ελλάδα στο σύνολο.

Οι συντάξεις θα πρέπει να μειωθούν στα όρια του κατωτάτου μισθού και ίσως και παρακάτω. Αν δεν γίνει αυτό (είμαι κατηγορηματικός), η Ελλάδα δεν έχει κανένα μέλλον. Τα πρόσφατα καραγκιοζλίκια με τα κουπόνια δεν θα επιφέρουν κανένα αποτέλεσμα. Η σπατάλη πόρων είναι το πρόβλημα και όχι τα έσοδα του συστήματος. Περισσότερα για αυτό το θέμα στο άρθρο: Γιατί να παίρνουν όλοι σύνταξη;.

Η διοικητική δομή της χώρας επίσης θα πρέπει να αποτελέσει προτεραιότητα. Το σχέδιο Καλλικράτης είναι στη σωστή κατεύθυνση, αλλά είναι συντηρητικό. Η Νέα Υόρκη έχει 8 εκ κατοίκους και μόνο έναν δήμαρχο. Δεν βλέπω τον λόγο η Αθήνα να έχει περί τους 52 δήμους και κοινότητες με 4 εκ κατοίκους. Αυτό είναι τρομερή σπατάλη πόρων. Ακόμα και σε επίπεδο διαφθοράς να το δούμε, άλλο είναι να προσπαθείς να καταπολεμάς την διαφθορά σε 52 δημαρχιακά μέγαρα και άλλο σε ένα. Τα περισσότερα διοικητικά κτήρια θα έβγαιναν προς πώληση και θα μπορούσε να ενισχυθεί πάρα πολύ ο θεσμός των ΚΕΠ.

Ο δημόσιος τομέας επίσης θα πρέπει να συρρικνωθεί. Στη Δανία έμαθα πρόσφατα ότι δεν υπάρχει η έννοια της μονιμότητας. Σε πρόσφατη παρουσίαση του Δανού πρεσβευτή, ο ίδιος είπε ότι έχει απολύσει εκατοντάδες δημοσίους υπαλλήλους, μεταξύ αυτών και πολλούς πρεσβευτές. Όχι διότι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους, αλλά διότι απλά δεν τους είχε πλέον ανάγκη το κράτος. Θα πρέπει και εδώ να υιοθετήσουμε ανάλογη κουλτούρα. Το πόσο θα πρέπει να μειωθεί ο δημόσιος τομέας δεν ξέρω ακριβώς, αλλά ένα 30% θα έλεγα ότι είναι εφικτό.

Όλα τα παραπάνω είναι προς την κατεύθυνση των εξοικονόμηση πόρων. Η επόμενη ενότητα έχει σχέση με το κομμάτι της ανάπτυξης.

Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να γίνει είναι να μειωθούν οι φόροι στις εταιρείες στο 15-20% και να καταργηθεί η προκαταβολή φόρου. Βραχυπρόθεσμα και μέχρι να αναρρώσουμε ανταγωνιστικά, θα πρέπει να έχουμε τους χαμηλότερους φόρους μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών αλλά και μεταξύ πολλών αναπτυσσόμενων χωρών. Στην Αμερική οι εταιρείες αντί να προκαταβάλουν φόρους, πληρώνουν την τρέχον φορολογία που τους αναλογεί κάθε τρίμηνο. Νομίζω κάτι τέτοιο μπορεί πολύ εύκολα να εφαρμοστεί και εδώ και θα έδινε μεγάλη ένεση ρευστότητας στην αγορά χωρίς ουσιαστικά να κοστίσει σε κανέναν τίποτα.

Το δεύτερο που θα πρέπει να αλλάξει είναι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούνται εταιρείες. Θα πρέπει να δημιουργηθεί μια ανεξάρτητη κεντρική διοικητική αρχή (και να καταργηθούν οι Νομαρχίες) όπου, με μια εύκολη online διαδικασία θα μπορούσε οποιοσδήποτε στην Ελλάδα η στο εξωτερικό να δημιουργήσει μια εταιρεία τύπου Α.Ε. με όσο μετοχικό κεφάλαιο θέλει. Προσωπικές εταιρείες στο εξωτερικό για όσους δεν το ξέρουν είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Θα πρέπει επίσης να καταργηθούν οι δημοσιεύσεις ισολογισμών. Τέτοια στοιχεία θα μπορούν να δημοσιεύονται έναντι συνδρομής από αυτή την καινούργια αρχή. Δεν μπορούμε να επιβαρύνουμε τον επιχειρηματικό τομέα (ειδικά τις μικρές επιχειρήσεις) με ανώφελα έξοδα για να έχουμε περισσότερους δημοσιογράφους που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα.

Για να γίνουν επενδύσεις, θα πρέπει αυτός που επενδύει να έχει εμπιστοσύνη στο ότι, αν αδικηθεί, θα μπορεί να βρει το δίκαιο του. Πέραν από νόμους (που δεν έχουμε) χρειάζονται ειδικευμένα δικαστήρια για να διαχειρίζονται εταιρικά θέματα. Μεταξύ άλλων και ειδικευμένα πτωχευτικά δικαστήρια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι η πολιτεία του Delaware είναι ο αγαπημένος προορισμός έδρας των μεγαλυτέρων εταιρειών του κόσμου.

Τέλος, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλές από αυτές τις αλλαγές χωρίς να λάβουμε υπόψη τον κοινωνικό παράγοντα.

Όταν μια εταιρεία έχει προβλήματα ρευστότητας, τότε πάει στο δικαστήριο να πάρει άδεια για να προφυλαχτεί από τους πιστωτές της. Αυτό στην Αμερική λέγεται chapter 11 bankruptcy. Το ίδιο ίσως χρειαστεί να κάνουμε και εμείς. Προκειμένου να ενορχηστρωθεί η αναδιοργάνωση του κράτους, θα πρέπει να υπάρχουν αρκετοί πόροι μέχρι να δούμε τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της αναδιοργάνωσης. Αυτό όπως αντιλαμβάνεστε μεταφράζεται ακόμα και σε στάση πληρωμών των ομολόγων του Ελληνικού δημοσίου για ένα χρονικό διάστημα.

Για να προχωρήσει το  κράτος σε ένα downsizing του δημοσίου τομέα,  θα πρέπει να υπάρχουν πόροι για να προσφέρεις κοινωνικές παροχές μέχρι να μπορεί να ορθοποδήσει η οικονομία. Είναι όμως προτιμότερο να πληρώνει το κράτος ταμείο ανεργίας για το 25% του ενεργού εργατικού δυναμικού, παρά να τους πληρώνει μισθό. Στην συνέχεια και όταν οι πιο πάνω αλλαγές ενεργοποιήσουν τα μανιώδες επιχειρηματικά ανακλαστικά των Ελλήνων (όπως και στο εξωτερικό) και αποκαταστηθεί η εμπιστοσύνη (που δεν υπάρχει τώρα), τότε και μόνο θα πρέπει σιγά σιγά να αφαιρεθεί το δίχτυ της κρατικής προστασίας. Θα πρέπει μέσα από την αναδιοργάνωση, το κράτος να δώσει ένα καλάμι στους εργαζόμενους αντί ένα κιλό ψάρια.

Κοινωνική πολιτική δεν μπορεί να γίνει με άδειο στομάχι και με δανεικά. Θα πρέπει αυτοί οι πόροι να υπάρχουν. Τώρα αν αυτό σημαίνει στάση πληρωμών, μείωση του κράτους, μεγάλη μείωση των συντάξεων και να ζούμε με τα έσοδα που εισπράττουμε, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό.

Επίσης διαφωνώ με όσους τρέμουν τη μείωση του ΑΕΠ. Αν οι πόροι που έχει στη διάθεση του το κράτος είναι κατά 25 δις λιγότερα από τις πραγματικές μας δυνατότητες, τότε ίσως θα πρέπει να δούμε μια μείωση του ΑΕΠ κατά 10% αντί να δανειζόμαστε και να προσποιούμαστε ότι έχουμε ανάπτυξη.

Αντιλαμβάνομαι ότι όλα τα παραπάνω που λέω θα επιφέρουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές και βραχυπρόθεσμη οικονομική ύφεση, αλλά αν δρομολογηθούν οι αλλαγές που προτείνω, βάζουμε τα θεμέλια για μόνιμες αλλαγές στην νοοτροπία και θέτουμε τις βάσεις για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της Ελλάδος για τα επόμενα 100 χρόνια.

Γιώργος Καισάριος

Αναδημοσίευση απο http://www.market-talk.net/index.php/id/8128